Tweede verslag

Week 2 & 3

Na drie weken hier in Kitui te zijn begint het allemaal langzaam te wennen. We hebben in deze drie weken tot nu toe één keer genoeg stromend water gehad en hebben toen ook direct alle flessen en tonnen gevuld die we konden vinden. De douche was echter nog steeds niet bruikbaar omdat er niet genoeg druk op de leiding stond.

In de tweede week besloten Bram en ik dat we graag wilden weten hoe de omgeving eruit zag als je eenmaal uit Kitui town was. Dus gingen we samen met onze buddy (Viktor) opzoek naar het einde van alle huisjes, op zoek naar natuur. Na ongeveer 15-20 minuten gelopen te hebben kwamen we aan bij een bos dat was afgezet door prikkeldraad, maar nog steeds lagen rondom het bos overal huisjes. Na weer een stuk verder gelopen te hebben kwamen we bij een uitgedroogde rivier waar een aantal magere koeien stonden te grazen. Helaas moesten we toen al terug omdat het al donker begon te worden. Op de terugweg vertelde Viktor dat er twee uur lopen van ons huisje een groot bos lag waar we misschien wel apen en veel andere dieren konden aantreffen. Ook vertelde hij dat we dringend naar Nzambani rock moesten, een grote rots waar we op uitkeken vanuit ons huisje. Volgens de locals de grootste rots van Afrika.

Omdat Viktor er maar niet over kon ophouden en omdat we toch wel erg nieuwsgierig waren naar deze rots waar we elke morgen op uitkeken, besloten we om in het weekend naar Nzambani rock te gaan. In de ochtend vertrokken we naar het busstation, waar we wachtten op een matatu die nog plek voor ons had, deze busjes werden echt propvol geladen. We zaten met 19 personen in één busje! Uiteraard geen riemen of dat soort gekke onzin… Viktor informeerde naar de prijs, deze was zo’n 100 shillings per persoon(omgerekend 80 eurocent) voor een reis van 30-45 minuten. Nadat we vertrokken waren en even getankt hadden besefte de chauffeur dat er twee Mzungu’s (blanken) aanwezig waren in de bus. Plotseling vond hij de benzine toch wel erg duur en werd besloten dat iedereen nog extra moest bijbetalen. Uiteraard was de prijs van de benzine geen cent duurder geworden, maar het zien van Mzungu’s maakt bij de locals maar één gedachte los: ‘’Geld’’. Zodra ze blanken zien denken ze aan rijkdom, elke blanke is afkomstig van het rijke en welvarende Europa of Amerika, dus elke blanke is rijk. Aangekomen bij Nzambani rock, 40 eurocent armer dan verwacht, moesten we nog een stuk lopen voordat we bij het kantoortje van de rots kwamen. In het kantoortje bevond zich één iemand, die er blijkbaar voor had gezorgd dat er een trap gekomen was om op Nzambani rock te komen. Onze buddy betaalde 100 shillings voor de entree, van ons werd echter 500 shillings per persoon gevraagd. Omdat we dit natuurlijk veel te veel vonden (en omdat we anders niet meer thuiskwamen) zeiden we dat we er 200 shillings voor wilden betalen. Toen de man vreesde dat we anders naar huis zouden gaan zonder de rots te bezoeken, daalde de prijs naar 300 shillings per persoon. Onze tocht naar de top kon eindelijk beginnen. Het pad naar de trap was steil en af en toe dichtbegroeid. De trap was een simpele metalen constructie die af en toe bevestigd was aan de rots. Bovenop de trap voelde je bij het kleinste zuchtje wind de hele constructie bewegen. Vanaf de trap liep er een gammele brug naar de rots. Eenmaal op de rots had je prachtig uitzicht en kon je tientallen kilometers ver kijken. Aan de ene kant lag een berggebied met hoge rotsen en bergen, aan de andere kant een eindeloze vlakte. Maar waar je ook keek, overal vond je huisjes, overal leefden mensen. Aan alle kanten van de rots liep het steil af, nergens kon je omhoog klimmen, dus zonder de trap kon je niet op de rots komen. Na een paar uur op de rots rondgelopen te hebben gingen we weer naar beneden. Onderweg naar beneden vroeg ik Viktor of het mogelijk was om te overnachten op de rots, waarop hij erg enthousiast reageerde en hij moest er erg om lachen. Hij vertelde ons dat de locals geloofden dat je ’s nachts op de rots een Satan kon tegenkomen, met tanden zo groot als die van een ezel. Beneden vroegen we het nogmaals aan de eigenaar van de trap, ook hij moest hierom lachen, maar ging wel akkoord. Hij vertelde ons dat we ook maar eens zeven keer rondom de rots moesten lopen, dan zouden we in een vrouw veranderen volgens de legende van de rots. Daar hadden we echter niet zo’n behoefte aan. Het verhaal van het ontstaan van de rots heb ik later opgezocht en dat was als volgt: Er was eens een jonge vrouw genaamd Nzambi, toen ze in het bos opzoek was naar brandhout vond ze plots een prachtige kleine steen. Ze legde de steen op haar borst om hem te bewaren, maar plots begon de steen te groeien en deze bleef groeien totdat de vrouw verzwolgen werd door de steen. De steen groeide door tot de gigantische rots die hij vandaag is. Sommigen geloven dat vanuit een bepaalde richting de rots lijkt op de borst van een jonge vrouw.

Om onze plannen om te slapen op de Nzambani rock waar te maken vroegen we onze klusjesman Kim naar een tent. Hij bracht ons naar een man die ons een tent wilde verhuren voor 1500 shillings per nacht. Maar helaas regende het de afgelopen dagen teveel en moesten we onze plannen uitstellen.

De regen kwam echter niet helemaal ongewenst, want na twee volle weken zonder douche en het genoegen moeten nemen met enkel het afspoelen met water, greep ik mijn kans op een ochtend dat het heel hard regende. Ik pakte mijn douchegel en ging in de hozende regen staan. Het was niet eens heel koud, maar het was heerlijk verfrissend om me eindelijk eens goed te kunnen wassen.

In een gesprek met Harriet Mulei (onze stagebegeleider) hadden we het over de plaatsen en dingen die we echt gezien moesten hebben voor we weer terug gaan naar Nederland. Zo kwamen we op verschillende safariparken en ook steden die we kunnen bezoeken in het weekend of zodra we onze opdracht voltooid hebben. Ook hebben we het gehad over de geloofsuitingen in Kenia. In Kenia gelooft grofweg iedereen. Harriet vertelde dat wanneer je niet geloofde, dat je dan als een Satan aanbidder werd gezien. Ze was verbaasd en kon zich niet voorstellen dat ik me niet tot god richtte wanneer ik wensen of hulp nodig had. In het weekend gaan de meeste inwoners van Kitui naar de kerk. Bij ons huis achterom ligt ook een klein kerkje, waar het hele weekend gezongen en gepreekt wordt. Vaak is de zang erg vals of laat de apparatuur het afweten tot vermaak van Bram en mij. We vroegen Harriet ook naar de mogelijkheid om fietsen te huren, om de omgeving eens wat beter te verkennen. Harriet vertelde dat we dan beter een fiets konden kopen, maar dat zou wel duur worden. Ze vertelde ook dat er nog twee oude fietsen stonden in de schuur van SASOL, deze waren alleen heel oud en verroest. Als we de fietsen wisten op te knappen mochten we ze gebruiken. Dus gingen we samen met Kim naar Kitui town om onderdelen te verzamelen om de fietsen op te knappen. In een kraampje waar we de fietsspullen kochten werd de prijs weer verhoogd (mzungu prijs). Kim zei dat ze gewoon de normale prijs moesten verrekenen, waarop de verkoper in het Engels zei: ‘but they have a lot of money’, toen hij besefte dat we hem gewoon konden verstaan schaamde hij zich en verlaagde hij de prijs enigszins. We hadden de fietsen wat opgeknapt, maar bij het oppompen van de banden brak helaas de pomp. 
In onze keuken troffen we regelmatig een aantal kakkerlakken aan, daarom besloten we om de keuken voor een tweede keer grondig schoon te maken. We vonden kakkerlakken in de scheuren van de tafel, onder deksels, in de keukenkastjes en zelfs in de handvaten van ons bestek kwamen we ze tegen. Zelfs na deze schoonmaak zagen we af en toe nog een klein kakkerlakje langs glibberen. De kakkerlakken en waterschaarste waren echter niet het enige probleem waar we mee te kampen hadden.
Op het moment dat ik mijn verslag aan het typen ben valt de stroom uit. Stroomuitval komt een aantal keer per dag voor, blijkbaar is het toch een groot probleem in dit gebied. Vaak als we ’s avonds in de kamer zitten of willen koken valt plots alle stroom uit en is het opeens zodanig donker dat je geen hand meer voor ogen ziet. Vaak springt het licht 3 seconden later weer aan, om 3 seconden later weer uit te springen. Alsof iemand met de lichtknop zit te spelen gaat het zo soms tientallen keren door. We hebben zelfs al een keer bijna twee dagen zonder stroom gezeten. In Nederland had ik niet eens stil gestaan bij stroom of waterproblemen. Wel eens van gehoord, maar zodra je het zelf meemaakt merk je pas hoe afhankelijk je bent van die kleine luxe dingen in het dagelijkse leven.

Volgende week gaan we beginnen met het onderzoeken van de dammen. Maandagochtend pakken we een matatu (bus) naar Kianyongonyo (ofzo), waar we de rest van de week blijven om dammen te evalueren. We verblijven doordeweeks in een logement en op donderdag avond komen we terug naar ons huisje in Kitui. Van de dammenbouwers die vaak in dat gebied aan het werk zijn, horen we dat het al soms wel 10 graden warmer kan zijn in het gebied dan in Kitui. Omdat het in Kitui al snel 30 graden word, zou dat betekenen dat de temperatuur daar tegen de 40 graden aanloopt!! Volgens Viktor loopt er een grote rivier door het gebied, waar menig diersoort op af komt, dus misschien begint de safari al eerder dan we verwachten!

Ik houd jullie op de hoogte!