Mijn eerste verslag

Week 1

Maandag 24 februari om 7 uur was het zover, ik nam afscheid van mijn ouders, mijn vriendin en de ontwikkelde wereld zoals ik die kende. Vanaf het moment dat ik vertrok van Schiphol zou het 4 maanden duren voor ik weer terug zou keren naar het koude kikkerlandje. Hoewel ik erg veel zin had om te beginnen aan de reis, kostte het me net zoveel moeite om het koude maar tenminste wel ontwikkelde Nederland met al mijn familie en vrienden achter te laten. Samen met Bram Hengeveld, een medestudent op Milieukunde aan de HAS Hogeschool, liep ik door de douane, nog eenmaal zwaaiend en dat was het dan, het avontuur kon beginnen.

De vluchtroute ging van Schiphol naar London Heathrow en van daaruit vertrok twee uur later onze vlucht naar Nairobi in Kenia. De vlucht naar Londen was erg snel voorbij, maar de vlucht naar Nairobi was vermoeiend en erg lang, er leek maar geen eind aan te komen. In Nairobi werden we opgehaald door Big Sammy en kleine Sammy, zo noemde ze zichzelf althans. In hun busje wachtte ook Harriet Mulei, onze stagebegeleider binnen SASOL. Het busje bracht ons naar een guesthouse aan de rand van Nairobi waar we de eerste nacht doorbrachten. Het was erg wennen om van de 10˚C in Nederland naar ongeveer 25-30˚C in Kenia te gaan. De eerste nacht sliep ik daardoor ook erg slecht, ook door het gezelschap van een aantal muggen heb ik weinig kunnen uitrusten. De volgende ochtend werd ons een ontbijt verzorgd met versgeperst mangosap, een stuk watermeloen, een stuk banaan, een pannenkoek en een geroosterde boterham. Kort hierna vertrokken we met het busje dat ons de voorgaande avond had opgehaald van het vliegveld. De weg van Nairobi naar Kitui was erg hobbelig, dit kwam vooral door de drempels die voor elk dorpje in de weg aangelegd waren, daarnaast waren de wegen in slechte staat. Harriet Mulei vertelde ons onderweg dat er redelijke corruptie heerste in Kenia. Zo kwamen we onderweg langs 5 politiecontroles, maar deze stopte alleen de matatu’s (grote bussen) om deze te controleren. Vaak zijn deze bussen niet verzekerd en kopen ze dan de politie om zodat ze erna door mogen rijden. De politie weet dit dus en houdt ze alleen aan om het omkoopgeld in ontvangst te nemen waarna de matatu’s door mogen rijden. Nadat we talloze dorpjes en mooie landschappen gepasseerd hadden kwamen we na 5 uur aan in Kitui. Bij aankomst bleek dat we geen slaapplek hadden en dat er geen internet, werkende douche of wc bleek te zijn. Daar schrok ik in het begin wel van. Die nacht hebben we geslapen bij 2 andere studenten die ook bij SASOL stage liepen. Gelukkig konden we met Harriet regelen dat we de volgende dag wel een eigen huisje kregen. Het huisje wat we kregen was in zeer slechte staat, maar met behulp van Kim de klusjesman hebben we er werk van gemaakt om het meteen weer op te knappen. Nieuwe lichtpeertjes, nieuwe deurklinken, nieuwe gasfles, ijskast gerepareerd, doorspoelmechanisme van de wc gerepareerd en daarnaast het huisje opnieuw ingericht. Toen het eindelijk klaar was voelde het stukken beter. De dagen daarna kwamen we erachter dat de douche en wc niet bruikbaar waren, omdat in de hele wijk waar ons huisje lag geen water meer was. De wc kon wel doorgespoeld worden met water uit een put, dan moesten we de wc handmatig bijvullen en dan spoelde deze gewoon door.

Toen ik mijn laptop aan wilde zetten om verslag uit te brengen aan het thuisfront hoorde ik een hard geratel en zoals ik verwachtte bleek dat de ventilator van mijn laptop het begeven. Eerst vond ik dat nog niet zo een groot probleem, maar ik besefte toen nog niet dat bij een temperatuur van ongeveer 30˚C de temperatuur van de laptop heel snel hoger werd. Dus de laptop kon ik niet meer gebruiken, omdat hij ironisch genoeg bevroor als de temperatuur te hoog werd. Gelukkig heeft Bram elektrotechniek gestudeerd en wist hij het een en ander van laptops af, zo kon ik een dag later de

laptop weer gebruiken. De eerste avonden zijn we steeds gaan uiteten bij een restaurantje in de buurt. Als we dan in de avond terugliepen was het stikdonker, geen hand voor ogen kon je zien. Maar langs het pad waar we over liepen zag je talloze vuurvliegjes als blauwe en gele stipjes rondzweven. En als we omhoog keken werden we overvallen door de grootste, helderste en mooiste sterrenhemel die we ooit gezien hadden. Doordat er in Kitui nauwelijks verlichting is, is er ook geen lichtvervuiling waardoor je dus de sterren beter kunt zien.

Om zonder internet toch contact te kunnen houden met het thuisfront hebben Bram en ik een lokale sim kaart gekocht, waarmee we heel goedkoop mobiel konden internetten. Onze buddy, Victor Mutunga (te zien op Facebook), gaf ons de eerste dagen een rondleiding door Kitui Town, wat ongeveer 15 minuten lopen is vanaf ons huisje. De wegen hier zijn allemaal stofwegen met diepe kuilen. Langs de wegen liggen af en toe sloten gevuld met poep en pies, dit gooien ze over de wegen om te voorkomen dat het stof opwaait. Op zowat elke hoek van elke straat ligt een grote brandende stapel afval. Plastics, rubber, groente en fruitafval, alles word op een hoop gegooid en aangestoken, dit levert uiteraard een onaangename stank op. In Kitui Town is een klein centrum waarin zich een winkelcentrum bevindt, dit winkelcentrum bestaat uit allemaal kleine kamertjes die verhuurd worden. Maar waarschijnlijk is de huur te duur, want 75% van de kamertjes zijn leeg. Rondom het winkelcentrum liggen nog een aantal banken die zwaar bewaakt worden door mannen met grote machinegeweren en er ligt ook nog een kleine supermarkt. Langs de wegen vind je vaak talloze kraampjes waarin groente, fruit maar ook kleren of gereedschap verkocht wordt. De mensen zijn allemaal erg enthousiast als ze ons zien en je hoort ze dan vaak Mzungu (blanke) roepen. Ze willen je allemaal een hand geven en vragen dan hoe het met je gaat, en stellen zich maar al te graag voor. Ze willen ook alles voor je dragen als je spullen bij je hebt. De eerste week hebben we nu achter de rug, komende week gaan we naar SASOL om met onze begeleider de activiteiten te bespreken die we komende maanden gaan uitvoeren.

Waaraan ik deze eerste week het ergste moest wennen is de cultuur en natuurlijk de grote temperatuurverschillen tussen het koude Nederland en het warme broeierige Kenia.