Verslag #3

Vroeg in de ochtend was het dan zover, we stonden op het punt te vertrekken naar Kanyongonyo om daar onze eerste zanddammen te inspecteren. We liepen een flink stuk tot buiten Kitui, waar een opstapplek was voor kleine busjes. Toen ons busje arriveerde werd deze volgestouwd met mensen, terwijl er maar plek was voor 14 in het busje werden er op het toppunt 23 mensen ingepropt. Na een benauwde rit van 45 minuten moesten we overstappen op een grote matatu die vanuit Nairobi zou arriveren. Bij het horen dat deze matatu groot zou zijn, was ik er wel gerust op dat er genoeg plek zou zijn. Helaas was niets minder waar. De matatu arriveerde in het kleine dorpje, wat een soort impuls leek te veroorzaken in het rustige dorpje. Plots verschenen uit elk huisje uit elke hoek van het dorp mensen die blijkbaar heel graag mee wilden reizen. Met 20 man stonden we allemaal te wachten voor de deur van de matatu, waar 3 mensen uitstapten. Victor (onze buddy) zorgde ervoor dat we als eerste konden instappen, zodat we de ‘beste plekjes’ konden krijgen. De matatu was helemaal vol, gelukkig voor ons waren er helemaal achterin nog 3 zitplaatsen vrij, anders moesten we een rit van 2 uur staan. Toen nog opgelucht gingen we achterin zitten, en hoopten we dat we snel konden vertrekken. Zodra iedereen naar binnen gepropt was en we zo krap zaten dat we ons niet eens konden draaien begon de rit. In het begin nog rustig, maar na een tijdje hield de asfaltweg er zomaar mee op en verruilden we die voor een landbouwachtige weg, uitgesleten door erosie en de vele matatu’s. Omdat het de vorige avond flink had geregend bestond de weg voornamelijk uit modder en zo af en toe een flinke poel. Dit resulteerde in flinke slippartijen waarbij de achterbanden een eigen wil leken te hebben. De weg bevatte ook heel veel kuilen, waar de chauffeur niet voor afremde, waardoor je achterin de matatu flink gelanceerd werd. Het kostte ons dan ook de grootste moeite om steeds weer in onze eigen stoel te belanden en niet bij iemand anders op schoot.


Na een vermoeiende en zeer intense rit van 2 uur kwamen we tot onze opluchting eindelijk aan in Kanyongonyo. Het dorp bestond uit enkel één straat met niet meer dan 10 huisjes. Onze slaapplek was in een ‘hotel’, wat bestond uit een binnenplaats met daarin 10 kamers. In de kamers paste net een bed en een stoel, dat was dan ook alles wat erin stond. De wc en douche waren buiten. De wc, een gat in de grond met een stenen randje en de douche een leeg hok met een afvoerputje, beiden in overwelmende stank. We lieten onze spullen achter bij het hotel en besloten de rivier te bezoeken, die redelijk in de buurt zou liggen. Na een kort stuk lopen kwamen we in een soort bos waar we overvallen werden door het geluid van exotische vogels en insecten. Na de geruststellende woorden dat de rivier ‘just near’ was, liepen we door tot een open plek waar het pad opeens steil omlaag liep. We hadden prachtig uitzicht over het dal waar we de komende maanden dammen gingen bezoeken. Tot onze ergernis zagen we heel ver weg een rivier stromen, maar volgens onze buddy was dit niet dezelfde die we gingen bezoeken, beweerde hij. De natuur was prachtig en deed ons de vermoeiende reis vergeten, maar er leek maar geen einde te komen aan onze wandeling. Na nog een aantal keren de beruchte woorden ‘just near’ in combinatie met ‘we arrive soon’ begonnen we te twijfelen. De wandeling duurde uiteindelijk toch wel 3 uur en verkoeling in de rivier bleek bij aankomst niet mogelijk in verband met de krokodillen en nijlpaarden die erin zouden zitten. Een local wist ons later inderdaad een krokodil aan te wijzen, die juist met zijn hoofd boven water kwam. Omdat we niet meer de energie hadden om dezelfde reis terug te maken, werd een boda boda(motor) voor ons geregeld, waar we met 4 personen op klommen. Alsof het nog niet gek genoeg was dat er 4 mensen op een motor pasten, reed deze ook nog eens de hele weg terug over rotsen en smalle paadjes, en dat alles voor 250 shilling (2 euro).


De volgende ochtend gingen we op pad om onze eerste zanddammen te bezoeken. Na een wandeling van ongeveer een uurtje kwamen we bij de eerste dam. Tot mijn verbazing was deze erg klein, omdat de rivier waarin deze lag een klein stroompje was waarin alleen water stroomde in de regenseizoenen. We inspecteerde de dammen aan de hand van onze checklist en stelde daarna nog een paar vragen aan leden van de community van de dam. We bezochten die dag 2 dammen en de dag erna nog 3. Bij al deze dammen was er wel ergens schade te vinden door erosie, vooral de stortbak was vaak weggespoeld door erosie. Voordat we aan onze terugreis begonnen besloten we nog eenmaal naar de rivier te gaan hopend dat we wilde dieren tegen zouden komen. We troffen inderdaad een paar zonnende krokodillen aan op de rotsen. Onderweg kwamen we ook nog een complete volksverhuizing van mieren tegen en een adelaar die rakelings langs ons hoofd scheerde. Na ons bezoek aan de rivier maakten we ons op voor de terugreis, deze verliep soepeler dan de heenreis, omdat we wisten hoe het eraan toe ging en omdat we redelijk ver vooraan zaten.


Terug in Kitui wachtte ons een aangename verassing, onze klusjesman Kim, wist onze douche te repareren. Vanaf toen konden we dus gewoon douchen in ons eigen huisje, als het leidingwater er tenminste was. Een paar dagen later hadden we bespreking op Sasol met onze begeleider, deze leek ervan te schrikken dat we in 2 dagen 5 dammen hadden bezocht. Dat ging veel te snel, zo zouden we na een aantal weken zonder dammen zitten. Dus werd besloten dat we om de week het veld in moesten gaan en daarna een week in Kitui blijven om de gegevens te verwerken en aan het rapport te werken. Na een weekje rust arriveerde drie nieuwe Nederlandse studenten die een soortgelijk onderzoek gingen doen gedurende 2 maanden. Met z’n vijven konden we regelmatig een ouderwets gezellige spelletjesavond doen, helaas moesten Bram en ik de volgende maandag weer op pad om nieuwe dammen te inspecteren. Bij ons volgende bezoek aan de dammen konden we minder dammen bezoeken dan gehoopt. Dit kwam door een flinke regenval die bijna de hele dag aanhield. In en rondom het dorpje Kanyongonyo zorgde dit voor een stroomuitval van 3 dagen en totaal onbegaanbare wegen, waardoor we nauwelijks bij onze dammen konden komen. Omdat we de eerste keren de dammen hadden bezocht die het dichts bij Kanyongonyo lagen, moesten we dit keer ver door de jungle lopen om onze dammen te bereiken. Tot mijn verbazing vonden we zelfs na een aantal uren nog steeds mensen die in huisjes van modder en klei daar leefden, totaal afgesloten van contact met anderen. Bij onze eerste dam hoorden we plots een hard gebrom, het leek alsof er een groep motorrijders langskwam rijden. Toen onze buddy het hoorde schreeuwde hij ‘squat squat’ en sprong zelf snel op de grond. Nog verbaasd en totaal niet bewust van wat er gaande was, bukte ik langzaam en hurkte ik op de grond. Nog geen seconden later scheerde een zwarte wolk van duizenden bijen vlak over onze hoofden, met een gigantisch luid gezoem. Toen we weer opstonden zagen we de zwarte wolk van bijen over de bomen verder vliegen. Terug in het dorpje Kanyongonyo ontdekten we dat de stroom nog niet terug was. In de avond was het licht van de sterren het enige licht dat in het dorpje scheen. De sterrenhemel in Kanyongonyo was nog helderder dan in Kitui, miljarden lichtpuntjes en totale stilte op de insecten na, creëerden een unieke ervaring. In Kanyongonyo wordt ons ontbijt, onze lunch en ons avondeten steeds door eenzelfde vrouwtje gemaakt. Het bestaat dan ook altijd uit ongeveer hetzelfde. In de ochtend krijgen we chai thee met een aantal chapati’s (pannenkoeken zonder ei in het deeg), als lunch krijgen we weer een aantal chapati’s met chai thee en als avondeten krijgen we meestal rijst met dengu (een soort erwtensoep). In het begin was het even wennen aan de eentonigheid van de gerechten, maar na een lange tocht langs de dammen is het een heerlijk ontvangst.


Ik ben nu al een flink tijdje hier, maar nog steeds blijf ik me verbazen en kijk ik mijn ogen uit! Vooral in Kanyongonyo als we in het veld zijn, zien we de mooiste en meest bizarre dingen.